یکی از عوامل موفقیت ایمپلنت کاشته شده میزان و نیروی وارد به آن می باشد، زیرا این نیروها بر جوش خوردن ایمپلنت به استخوان موثر می باشند.پروتزهای بر پایه ایمپلنت چه ثابت و چه متحرک، معتبرترین روش های درمان در دندانپزشکی هستند، اما تاثیر جابجایی های مکانیکی بر روی عملکرد و جوش خوردن ایمپلنت ها همچنان مشخص نیست.جوش خوردن ایمپلنت با استخوان فرآیند پیچیده ای است که درآن با فعالیت های مولکولی و سلولی در فصل مشترک ایمپلنت و استخوان سروکار داریم، علاوه برا این چنانچه فشارهای زیادی بین ایمپلنت و استخوان وجود داشته باشد، باعث ایجاد التهاب و عدم موفقیت ایمپلنت می شود. پس، بررسی مطالعه متغیرهای بیومکانیکی را می توان برای ایمپلنت های مختلف محاسبه و بررسی کرد،

نیروهای وارده بر ایمپلنت های دندانی بوسیله پنج عامل مجزا ولی در عین حال مرتبط مشخص می شود :

بزرگی نیرو، مدت زمان اعمال نیرو، نوع نیرو، جهت نیرو و شدت نیرو

1:بزرگی نیرو 

دانسیته استخوان هم بر میزان تحمل نیروی وارده توسط استخوان موثر است. دانسیته استخوان ترابکوالر در ناحیه قدامی بیش از ناحیه مولرهاست و استحکام نهایی استخوان شدیدا به دانسیته آن وابسته است. طرح درمان دقیق بایستی در این موارد حتما شامل انتخاب اندازه مناسب ایمپلنت برای کم کردن بزرگی نیروهای وارده بر سطح تماس ایمپلنت – استخوان باشد زیرا در این شرایط سطح استخوان – ایمپلنت بسیار آسیب پذیرتر است. بنابراین برای نواحی خلفی با نیروی بایت بیشتر و دانسیته استخوانی پایین تر باید از پارامترهای متفاوتی در انتخاب اندازه ایمپلنت نسبت به ناحیه قدامی استفاده شود. در نتیجه اندازه ایمپلنت مولر باید قطر بیشتری نسبت به ناحیه پره مولر و قدام داشته باشد و چنانچه این کار امکان پذیر نباشد باید تعداد ایمپلنت یا طرح آن یا هر دو به نحوی انتخاب گردد که نیروی بیشتر یا دانسیته ناکافی استخوان را جبران نماید.

2: مدت زمان اعمال نیرو

در شرایط ایده آل دندانها فقط در زمان بلع و یا جویدن در تماس کامل قرار می گیرند که مجموعا کمتر از 31 دقیقه در روز می شود. اما در بیمارانی که براکسیزم یا کلنچینگ یا سایر عادات پارافانکشنال دارند این مدت ممکن است به چندین ساعت در روز افزایش یابد. شکستگی های ناشی از خستگی با میزان نیرو و تعداد سیکلهای وارد شدن نیرو نسبت مستقیم دارد. بنابراین افزایش مدت زمان اعمال نیرو می تواند احتمال شکستگی ناشی از خستگی را در اجزاء ایمپلنتی افزایش دهد. هرچه قطر تنه ایمپلنت بیشتر باشد، استحکام آن افزایش یافته و احتمال شکستگی ناشی از خستگی کاهش می یابد. بنابراین در بیمارانی که پارافانکشن دارند قطر ایمپلنت بایستی افزایش داده شود.

3:نوع نیرو وارده بر ایمپلنت دندانی

در محیط دندان،سه نوع نیرو ممکن است به ایمپلنت های دندانی وارد شود:فشاری،کششی و برشی.

در برابر اعمال نیرو فشاری استخوان قوی ترین وضعیت را دارد و در نیروهای کششی 30% و در برابر نیروهای برشی 65% ضعیف تر است.

بنابراین باید تلاش شود تا نیروهای برشی وارد بر استخوان محدود شود چون در شرایط اعمال نیرو،مقاومت استخوان در برابر شکستگی به حداقل میرسد.این مساله در نواحی که تراکم استخوان کاهش یافته،اهمیت مضاعفی مییابد.زیرا استحکام استخوان نیز مستقیما با تراکم آن ارتباط دارد.افزایش قطر یک ایمپلنت میتواند نیروهای offset را کاهش داده و سطح تماس ایمپلنت-استخوان را تخت نیروی فشاری قرار دارد،افزایش میدهد.بنابراین وقتی نیروها بیشتر به صورت کششی یا برشی هستند (نظیر کنتی لیورها یا نیروهای زاویه دار)،قطر یا تعداد ایمپلنت بایستی افزایش یابد تا وضعیت ضعیف استخوان را جبران کند.

4: جهت نیرو

جهت نیرو تاثیر بسیار مهمی بر میزان نیروی فشاری و یا بردارهای لترالی آن )یعنی برشی و کششی( می گذارد. وارد آمدن نیرو تحت زاویه، میزان نیروی برشی را که ایمپلنت به استخوان وارد می نماید افزایش می دهد. با افزایش زاویه نیرو به مقدار 15 درجه، بردار لترالی نیرو بردار برشی و کششی 21 درصد افزایش می یابد. بردار برشی نیرو مخربترین نیرو برای استخوان اطراف ایمپلنت می باشد. نیروهای وارده بر ایمپلنت در ناحیه کرستال تجمع بیشتری پیدا می کنند. نیروی زاویه دار وارده بر روکش ایمپلنت باعث ایجاد نیروی زاویه دار به کرست مدول ایمپلنت و استخوان مارژینال شده و احتمال بون الس مارژینال را افزایش می دهد.

5: شدت نیرو

عوامل افزایش دهنده نیرو مثل استفاده از کانتی لور، میزان فضای عمودی بیش از حد، زاویه زیاد نیرو و پارافانکشن می تواند استرس وارده بر سیستم ایمپلنت را افزایش دهد. وقتی چنین شرایطی وجود داشته باشد، طراحی دقیق درمان با در نظر گرفتن موقعیت ایمپلنتها، تعداد ایمپلنتها و افزایش سایز ایمپلنتها به هدف افزایش سطح تحمل کننده نیروها الزامی است.