در ابتدا، اثربخشی ایمپلنت های کوتاه به علت اصول طولانی مدت ایمپلنت زیر سوال بود، اما در سال های اخیرموفقیت ایمپلنت های کوتاه و گسترده ای نشان داده شده است. در سال 2004، فوگازاتو و همکارانش نشان دادند میزان موفقیت تجمعی ایمپلنت های کمتر از 9 میلیمتر 95.1 درصد است. مطالعات اخیر نشان داده است که میزان بقایای ایمپلنت کوتاه در بیمارانی که نیمی از دندان های شان را از دست داده اند شبیه به ایمپلنت های استاندارد است.

اما برای موفقیت آمیز بودن درمان با ایمپلنتهای کوتاه، توجه به یک سری اصول بیومکانیک الزامی است.

به طور خالصه این اصول شامل موارد زیر می باشد:

1: منظور از ایمپلنتهای کوتاه در این مطلب , فیکسچرهای با طول کمتر از 11 میلیمتر هستند.این مسئله لزوما به ایمپلنت های با طول 1 میلیمتر مربوط نمیشود!!!  نباید این مطلب باعث شود ما بلافاصله و در تمامی موارد ایمپلنتهای 1 میلیمتری بگذاریم !!! حتما توجه شود که در هر طرح درمانی به ریسک و مزایا و معایب درمان به طور همزمان توجه شود 

2: در این موارد تمامی نیروهای خارج مرکزی از روی پروتز ایمپلنت کامل خذف شوند.این مسئله به این معناست که باید راهنمای قدامی بیمار به خوبی عمل کرده و در تمامی حرکات طرفی , دندانها و ایمپلنتهای خلفی از تماس خارج باشند.

3: در این موارد تا حد امکان تعداد ایمپلنتها را افزایش داده و همه واحد ها را به هم اسپلینت نمود .

4:استفاده از کانتی لور بر روی ایمپلنتهای کوتاه ممنوع است

5: تا حد امکان از ایمپلنتهای قطورتر استفاده نمود

*نتیجه گیری مطالعه

تعدادی از مقالاتی که با رعایت شرایط فوق از ایمپلنتهای کوتاه استفاده کرده اند، موفقیت بالایی برای این درمانها ذکر نموده اند اما نکته قابل توجه در مورد این مطالعات آنست که در اکثر این تحقیقات ایمپلنتهای کوتاه یا در نواحی خلفی دهان بیماران نیمه بی دندان به کار رفته بودند و یا در مندیبل کامال بی دندانی که در فک مقابل دنچر کامل وجود داشته است.