خانه مجله دندانپزشکی دیش دال مقالات دندانپزشکی


بیحسی دندانپزشکی - بخش اول

زمان مورد نیاز برای مطالعه:۲دقیقه

بیحسی دندانپزشکی - بخش اول

بی حسی موضعی دندانپزشکی

آمپول بی حسی دندان از معمول ترین و مهمترین ابزار و وسیله ی دندانپزشکی میباشد معمولا از ابتدا درمان توسط پزشک تزریق می‌شود تا درد ناشی از، درمان رفع شده یا بیمار مضطرب، آرام شود. معمول‌ترین نوع بی‌حسی مورد استفاده، بی‌حسی موضعی است. در دندانپزشکی، بیحسی موضعی که اغلب مورد استفاده قرار می گیرد، لیدوکایین (که همچنین به نام زایلوکائین یا لیگناکائین نامیده می شود)،  که یک جایگزین مدرن برای پروکین است، که تاثیر آن در بدن حدود 1.5 الی 2 ساعت میباشد. دیگر داروهای بی حس کننده موضعی در حال حاضر شامل داروهای آرتیکائین ، بوپیواکائین (یک بیحس کننده طولانی مدت)،  پریلوکائین و مپیواکائین (همچنین کربوکائین یا پولاکائین نامیده می شود) است. همچنین ممکن است ترکیبی از این ها استفاده شود البته در شرایط خاصی که پزشک تشخیص دهد.

کاربرد بی‌حسی در درمان‌های دندانپزشکی

برای بیمارنی بکار گرفته میشود که 1- تحت درمان گسترده قرار میگیرند 2 - استرس بالایی دارند و آرام و قرار ندارند 3 - دندان‌های بسیار حساس دارند.و ...

اگر بخواهیم یک دسته بندی برای مواد بی حسی دندان داشته باشیم می توانیم آنها را در حالت کلی به دوسته، طبقه بندی کنیم

طبقه اول

داروهایی که در آنها از ماده بی حس کننده لیدوکایین به همراه آدرنالین استفاده شده است. آدرنالین باعث می شود عروق خونی در ناحیه ای که آمپول بی حسی تزریق شده است تنگ شده و داروی بی حسی لیدوکائین همان جا در کنار عصب دندان مانده و دندان را برای مدت طولانی بی حس کند. آدرنالین باعث افزایش تپش قلب نیز می شود، بنابراین افرادی که بیماری قلبی عروقی دارند، به دلیل تپش قلب نباید از این نوع داروی بی حسی استفاده کنند. برای افراد مسن و زنان بردار توصیه نمیشود.

طبقه دوم

این دسته بر خلاف دسته اول ، داروهایی هستند که فاقد آدرنالین هستند، بنابراین گرچه اثر کوتاه مدت تری دارند ولی افرادی که بیماری قلبی و یا تپش قلب بالایی دارند، باید از این دارو استفاده کنند