بیماری پری ایمپلنت یکی از عارضه های شایع و دردسرسازی است که با ترکیب بهداشت ضعیف دهان و استفاده از پروتز های غیر بهداشتی به وجود می آید. بنابراین برای افزایش طول عمر ایمپلنت و همچنین بالا بردن احتمال موفقیت آن، لازم است از یک برنامه مراقبتی خیلی موثر تبعیت گردد.

تعداد پروسه های ایمپلنت های دندانی روز به روز در حال افزایش می باشد و به همین ترتیب، قدرت پیش بینی و موفقیت این کیس ها نیز رشد زیادی را به همراه داشته است.

یک پلن درمانی جامع، شامل مشاوره های لازم به بیمار در خصوص موارد زیر است:

-شکست پروسه ایمپلنت

اغلب ایمپلنت های دندانی، طول عمری حدود 10 سال دارند و با درجه بقای 95 درصد، بسیار خوب عمل می کنند. دلایل شکست پروژه های ایمپلنت همچنان در مطالعات مختلف همچنان در حال بحث و بررسی بوده و  با وجود نیاز به تحقیقات بیشتر، عواملی مانند مصرف سیگار، پرتودرمانی، دیابت و پوکی استخوان به عنوان عوامل خطر شناخته شده اند. در درجات بعدی، مواردی همچون عفونت و التهاب می توانند موفقیت یک ایمپلنت را با تهدید روبرو سازند.

اینسترومنت ها

تأثیر اسکالرها بر روی سطوح اباتمنت های مختلف، ممکن است با توجه به نوع اباتمنت متغیر باشد. به عنوان مثال، آنفیلد رزین ها حداقل آسیب را به سطح اباتمنت می رسانند.درمطالعه ای که در سال 2014 با هدف بررسی تأثیرات اینسترومنت های پروفیلاکسی انجام گرفت، مشخص گردید که تمام اسکالرها، آسیب هایی هرچند جزئی را به سطح اباتمنت وارد می سازند.

- مشکلاتی در زمینه بیماری های سیستمی

- کیفیت و کمیت استخوان ناحیه مورد درمان

بیماری پریودنتال

پس از درمان ایمپلنت، سلول‌های استخوانی فک رشد کرده و به قسمت تیتانیومی ایمپلنت می رسند تا بتوانند برای مدت طولانی از آن محافظت کنند. اتفاقی که می تواند جلوی این پروسه را بگیرد، بیماری های پریودنتال است که باعث می شود استخوان‌ها استحکام لازم برای نگهداری ایمپلنت را از دست بدهند. بنابراین برای افزایش طول عمر ایمپلنت و نگهداری صحصح آن، حفظ بافت‌های طبیعی استخوان‌های فک اهمیت زیادی دارد.

جرم و پلاک

درست است که خود ایمپلنت هیچگاه پوسیده نمی شود اما عوامل تهدید کننده دندان، ایمپلنت را هم تهدید می کنند! تجمع پلاک و جرم در اطراف ایمپلنت به راحتی اتصال بافت را با آن مختل کرده و بعد از مدتی کارایی خود را کاملاً از دست می دهد. بنابراین رعایت بهداشت دهان و دندان کلیدی ترین نکته نگهداری ایمپلنت است.

پروتکل های پیشنهادی برای پیشگیری از مشکلات نگهداری ایمپلنت:

ارزیابی بافت نرم: این ارزیابی شامل بررسی علائم بصری مانند التهاب و قرمزی جینجیوال است که می تواند وضعیت را تحت کنترل خود درآورد.

شاخص پلاک: توصیه می شود در هر بار ویزیت، این فاکتور حتماً مورد ارزیابی قرار گیرد و یکی از فرم های بررسی شاخص پلاک انجام گیرد. همچنین نتیجه این ارزیابی ها مستند و نگهداری گردد.

بررسی عمق پروبینگ: پروبینگ یک پارامتر تشخیصی قابل اعتماد و مهم در نظارت های بلند مدت بر بافت های نرم از جمله بافت پری ایمپلنت است. خوشبختانه حفط ایمنی پروب اطراف ایمپلنت شناخته شده و به خوبی جا افتاده و به نظر نمی رسد عامل تهدیدی برای اینتگریتی ایمپلنت های دندانی محسوب شود. با این حال توصیه می شود که حداقل سه ماه بین این دو پروسه فاصله در نظر گرفته شود.

خونریزی پروبینگ: مطالعات نشان می دهد که عدم خونریزی پروبینگ می تواند یک عامل تضمین کننده استحکام ایمپلنت باشد. بنابراین در گزارشات باید حتماً این موضوع در نظر گرفته شود و به طور دقیق مستند گردد.

سوپراسیون: سوپراسیون نکته مهم دیگری است که باید به آن توجه کافی داشت. این مورد می تواند با پری ایمپلنت در ارتباط بوده و حتی نشانه ای بارز از آن باشد.

اکلوزال: مطالعات نشان می دهد که میان اضافه بار اکلوزال و از دست دادن استخوان در پری ایمپلنت رابطه مستقیمی وجود دارد. اکلوژن باید در فواصل زمانی مشخص و معینی چک شود تا اختلالات احتمالی شناسایی گردد.

رادیوگرافی برای مشاهده وضعیت بن لول (Bone level): نگهداری و نظارت بر سطح استخوان برای حفظ ایمپلنت یک نکته مهم و کلیدی محسوب می شود. رادیوگرافی یکی از روش هایی است که با وجود پیشرفت گسترده در حوزه دندانپزشکی نوین، برای این نظارت  بسیار کاربردی است. فاصله زمانی 6 تا 8 ماه برای این نظارت توصیه شده است.