براکت

شایع ترین نوع بریس ها دارای براکت هستند. براکت ها بخش های مربع شکل کوچکی هستند که یا به بندهای ارتودنسی پیوست شده اند و یا به صورت شیمیایی به سطح دندان متصل می شوند و در ترکیبات مختلف از جمله فلز و سرامیک موجود می باشد. هر براکت دارای شکافی است که از سیم ارتودنسی محافظت کرده و آن را نگه می دارد. برخی از براکت ها قلاب هایی دارند که کش ارتودنسی به آنها وصل می شود.

سیم ارتودنسی

سیم های ارتودنسی (آرچ وایر)(Archwires) سیم های اصلی بوده که قالب فک بالا و پایین می شود. برخی از سیم ها دارای حافظه هستند و می توانند توسط ارتودنتیست خم شوند و پیچ بخورند تا درون شکاف براکت قرار بگیرند. پس از مدتی (۶ تا ۱۰ هفته) با بازگشت سیم ها به موقعیت حافظه شان، فشار ایجاد شده باعث حرکت دندان همراه با سیم می شود. سیم های ارتودنسی هر جلسه پیشروی می کنند و سیم بعدی که نصب می شود ممکن است ضخیم تر و قوی تر از سیم قبلی باشد و فشار بیشتری را به دندانی که سیم قبلی تا حدودی حرکت داده است، وارد کند که در کل حس سفت کردن را به بیمار می دهد.

اورینگ

اورینگ ها کش های کوچکی هستند که دور پره های براکت ها بسته می شوند و سیم ارتودنسی را درون شکاف هر براکت نگه می دارند. این کش ها می توانند رنگی، نقره ای یا شفاف باشند که به انتخاب بیمار بستگی دارد. این کش ها در هر جلسه ی تنظیم سیم های ارتودنسی تعویض می شوند.

الاستیک (رابر بند)

الاستیک ها  کش هایی هستند که برای بستن فضاها و اصلاح رابطه ی فک بالا و پایین استفاده می شوند. نحوه ی قرارگیری این کش ها به این صورت است که یک طرف آن به قلاب یکی از براکت های فک بالا بسته می شود، سپس طرف دیگر آن تا براکتی در فک پایین کشیده می شود و به قلاب آن بسته می شود.

قلاب

قلاب ها، پیوست های کوچکی هستند که روی براکت ها قرار دارند و به منظور بستن الاستیک ها مورد استفاده قرار می گیرند. این اتصالات کوچک برای اعمال فشار روی سیم های ارتودنسی و یا یک دندان خاص استفاده می شود.

اسپرینگ

یکی از اجزای مختلف بریس ، اسپرینگ است در بین براکت ها و بالای سیم ارتودنسی قرار می گیرد. این وسیله می تواند از جنس استیل رنگ ثابت یا تیتانیوم باشد و می تواند در دو جهت فشار وارد کند که یا منجر به بستن فاصله ی بین دندان ها و یا در صورت لزوم ایجاد فاصله می شود.